AU-tis-me-wat!
Er zou ook gekeken kunnen worden naar de oorsprong van het gedrag van de persoon in kwestie want alles is communicatie. Dus een tics (special effects) of een dwanghandeling of hetgeen waarmee iemand worstelt zegt dus veel over de (on)mogelijkheden die er (wel) zijn. Als je dan kijkt waardoor het veroorzaakt wordt en de oorzaak wegneemt gaat de energie weer stromen. Het is mijn ervaring dat het
“belemmerende gedrag” of “blokkade” waar iemand mee kampt als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Ik heb een duidelijk visie over hoe het diagnose systeem en onderwijs anders ingericht kunnen worden.
Even een concreet voorbeeld:
Remediëren is een methodiek op een school voor speciaal onderwijs. Dit terwijl doorgaans de automatisering van deze kind “kapot” is. Lijkt me niet erg praktisch…
Dit is echter wel hoe ons onderwijs systeem (waar speciaal onderwijs onderdeel vanuit maakt) is ingericht. Enkele scholen die het wel begrijpen daargelaten en die zijn vaak particulier opgezet. Voor deze scholen komt niet elk kind met ASS in aanmerking.
Om voor meer geld (voor maatwerk) in aanmerking te komen, dient een school een rugzak aan te vragen. Dit is de reden dat het kind in kwestie “een label” krijgt. Dat etiket kan handig zijn echter “een label” kan ook een isolerende werking hebben (Stigmatiserend). Het etiket geeft misschien duidelijkheid waarom een kind vastloopt in het huidige onderwijs systeem (het kan bepaalde dingen niet) maar het label geeft geen verklaring (oorzaak) voor het (autistiforme) gedrag en biedt al helemaal geen oplossingen. Het label is ook nodig indien een kind niet “bediend” kan worden vanuit regulier onderwijs en door moet stromen naar speciaal onderwijs.
Indien je focust op de talenten van kinderen of (jong)volwassenen en hun in hun kracht zet is het geoorloofd om deze etikettering toe te passen. Ik durft te stellen dat het huidige systeem niet werk en eigenlijk zelf onethisch is.
In de praktijk worden deze kinderen niet geholpen en is naar school gaan een leidensweg of ze worden weggezet worden op speciaal onderwijs (al dan niet gedrogeerd) en aldaar lopen lopen ze nog steeds vast om meer van dezelfde redenen. Want ook op dit type onderwijs worden ze nog steeds in een keurslijf gedrukt en wordt er niet gekeken naar wat ze wél goed kunnen. Talenten blijven op die manier onbenut en daardoor loopt men later in het leven vast want met het “geleerde” kunnen ze niets…
IQ testen (nut en onnut)
Vaak scoort een kind met ASS al niet goed op de noodzakelijke intelligentie testen die wel de basis vormen van ‘een systeem van indelingen’ die naar een bepaald type onderwijs leidt. Ik heb deze problemen met mijn kinderen ook ervaren. Ik ben als moeder ervaringsdeskundige op het gebied van ASS, hoogbegaafd en ernstige Dyslexie. Een van mijn kinderen had een IQ gat van 40 IQ punten tussen performaal en verbaal IQ en een fijne motoriek score van 0,02%. (Ik zal het nog even afronden; dat is dus NUL.) Ik was als moeder van mening dat mijn kind juist wel een normale tot hoge intelligentie had. Ik heb 19 jaar met de talenten van mijn kind moeten leuren in onderwijsland en dat was een dagtaak. Ik was daarbij afhankelijk van de goedheid van enkele enthousiaste professionals binnen het onderwijs en ik had dan de mazzel dat ik wel draagvlak voor mijn kind kon creëren.
Ik heb een helder ideeën over hoe anders, makkelijker en beter kan en hoe onzin (diagnostiek en labelen en verdeel en heers) kan worden voorkomen zodat talenten benut kunnen worden; daar schrijf ik later nog een blog over.
Nog een concreet voorbeeld: Het stoort de juf of de maatschappij (en wegens ervaren druk misschien zelfs de ouder) dat een kind met zijn pen op het behang gaat tekenen of rekenen. Ik zie dan een kind dat aangeeft meer ruimte nodig te hebben of een kind dat meer mogelijkheden ziet of een kind dat ander perspectief nodig heeft of een kind dat moet staan om tot werken (of tot grootsheid) te komen (problemen in de aansturing van de motoriek). Ik zie de oplossing dus in het benutten van talenten van kinderen en (jong) volwassenen i.p.v. ze in een keurslijf te drukken.
Dus mijn aanpak is altijd geweest een rol behang omgekeerd op een rol aan de muur (Of twee!!) en kijken wat daar uit komt. De resultaten waren vaak veel beter vergeleken met het kind te dwingen het op een manier te doen die niet paste bij het kind.
Een beperking is pas een beperking indien je je erdoor laat beperken.
ASS (anti sociale samenleving)
Ik heb gekozen voor de volgende invulling voor de afkorting ASS (Anti Sociale Samenleving) in plaats van ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Want wie bepaald waarom en wanneer iets een stoornis is of niet… Wie bepaald wat normaal is? Wat is überhaupt normaal?! Waarom mag iemand niet gewoon zijn wie hij of zij is, met alle tekortkomingen maar vooral met zijn of haar talenten?!
Een beperking is pas een beperking indien je erdoor laat beperken
~ Petra van Gaanderen (2001)
Ik zie allemaal gemiste kansen binnen het systeem zoals dat nu is ingericht. Maatwerk hoeft niet duur te zijn. Als je het systeem anders inricht kan het veel goedkoper en lopen mensen met ASS niet vast in hun school of loopbaar carrière maar leren ze hun talenten benutten en blijven ze niet afhankelijk van de hulp van een ander. Je vergroot de zelfstandigheid en daarmee de autonomie van mensen en daar me vergroot je de kans dat ze met hun gaves in de maatschappij een bijdrage kunnen leveren.
Ik geloof namelijk niet dat Einstein en Newton keurig op hun stoel bleven zitten vroeger 😉
Hadden we die “weggestopt” op speciaal onderwijs dan hadden we nu veel minder wijsheid op de wereld.
Kijk naar uw beperkingen en voorwaar het zijn de uwe
~ Petra van Gaanderen (2003)
Is het niet veel socialer dat diegene die wel flexibel of schakel vaardig zijn zich (enigszins) aanpassen aan diegene die dat minder goed kunnen?!
Het is de neiging van de maatschappij om mensen die niet meekomen in de maatschappij in een hokje te plaatsen en dat begint al op school. Kinderen die boven of onder de maat presteren passen niet in het onderwijs systeem en dus tja…., daar moeten we daar wat mee!